-          22 juli : Fietstocht van Gijmel via Leuven en Hoegaarden naar Namen (105 km, 10 ½ uur)

-          23 juli : Wandeling langs de Maas naar abdij van Malonne (18 km, 7 ½ uur)

-          24 juli : Fietstocht van Namen via Hoegaarden en Tienen naar Gijmel (85 km, 8 ½ uur)

DAG 1

Abdij van het park

Neen, we zijn nog niet open, maar we zijn alles aan het klaarzetten – zet jullie maar neer, krijgen we te horen aan de cafetaria van de abdij bij Leuven. Na een mooie krinkewinkel door het park van het provinciaal domein van Kessel-Lo hebben we ons eerste doel bereikt. De eerste lading Eskimo’s van een lange rij worden uit de net samengelegde pot betaald en de toiletten worden vooral uit voorzorg bezocht.

We waren bijna stipt op tijd vertrokken, een kwartiertje na negen aan de kerk van Gijmel. Veel tijd voor kennismaking hadden we niet nodig, de harde kern van vorig jaar is weer present. Piet en Anne hebben op het laatste moment forfait moten geven. 

-          Ingrid (zonder Danny, die bestuurt de bezemwagen)

-          Marlene (zonder Seppe, die is al opgebezemd, na 3 maanden herstel heeft hij nog maar net zijn eerste stappen zonder krukken gezet)

-          Marc (zonder Gina dit jaar, al dan niet electric)

-          Liesbeth en Hugo (de nestors en rustige vaste waarden)

-          Vera en Luk (op de mountainbike)

-          Mario en Christel rijden voor de eerste keer mee, met vrijwel splinternieuwe fietsen compleet met een gel-kussen (wat na verloop van tijd een belangrijk voordeel zal blijken voor wie niet zoals Ingrid twee fietsbroeken over elkaar draagt of zoals Seppe een halve pot Nivea in zijn broek smeert)

Na een vlotte eerste 15 km op de dijk van de Demer namen we onze eerste slok aan de oevers van de overvolle plas van Rotselaar (de stille getuige van de kletsnatte zomer) en volgden na een kort meningsverschil met de nieuwe fiets-GPS van Marc de nummers van het Dijlenetwerk langs de watermolen over Wijgmaal langs de Dijle naar de bierstad Leuven.

Als we voldaan de abdij verlaten stuurt de GPS ons naar het Noorden, er dreigt even een splitsing van de groep als we op onze passen terug beginnen bollen. Net op tijd stellen we vast dat ons referentiepunt niet deze abdij van Vlierbeek was maar de 4 km verder gelegen abdij van het Park, waar we zonder pauzeren door cruisen om de velden van Bierbeek in te rijden. 

Drinkbussen vullen

Een heroïsch stukje veldtocht door de steile veldwegen rond Bierbeek eindigt aan een gepaste picknickplaats, bushalte De Varkenstal. 

In de Aarschotse straat slikken we onze trots in en maken rechtsomkeer om niet terug een smalle bosweg te moeten overwinnen. Daardoor passeren we zonder brokken Neervelp en Meldert, om in Houtem vast te stellen dat onze mobiele drankvoorraad tot onder het alarmpeil is gezakt – te danken aan het meevallende zonnig-warme weer en het wat tegenvallende heuvelachtig-zanderige parcours. 

Ingrid en Hugo nemen zonder schroom het initiatief om aan te bellen bij de huizen van een kleine nieuwbouwwijk waar de opritten en voortuinen nog bouwwerven zijn – en al bij het derde huis krijgen we in ware Man Bijt Hond stijl een warm welkom en met fris water gevulde drinkflessen, met het aanbod om op het terras in de tuinstoelen uit te rusten. De anderen hebben ondertussen ook sociaal contact gemaakt met een duo dat naar Namen fietst en ons de fietsroutenummers verklapt die ons bij de start van de spoorwegbeddingravelpiste moete brengen.

Dat verdient een nieuwe uitgebreide rust onder de toren van de verrassend grote en hoge Hoegaardenkerk, waarna een aanloop over de Grote Gete ons op het juiste spoor zet.

Het spoor van Tienen naar Namen

Een spoorwegbedding is dan wel nooit heel steil, maar deze loopt wel dertig kilometer langzaam bergop, een free ride met de pedaalvoeten in de lucht is er niet bij. Na de zware en warme voormiddag levert dat bij Eghezée, de laatste grote plaats vóór Namen, een beeld van 9 dappere maar uitgebluste fietsers op. Op het enige terras in de omgeving, aan het grote ronde punt, krijgen we op onze beleefde vraag om onze net gekochte frisco’s op te eten het een vriendelijk maar vastberaden “non – on vend aussi de la glace”. We lossen het op met een compromis, de frisco’s mogen in de diepvries tot we onze dubbele porties dorstlessers binnen hebben. 

De bezemwagen wordt opgeroepen om wat er van Vera rest te redden voor de volgende dagen. 

Niet ver voorbij Eghezée begint de lange verwachte afdaling naar de Maas. Daar hebben we afspraak met Danny aan het station om de helft van de resterende groep op te laden, waarna de laatste vier de fameuze klim naar achter de Citadel beginnen : Cristel, Mario, Marc en Luk geven nog even een demonstratie (wat eerlijk gezegd voor een groot deel aan de kwaliteit van hun fietsversnellingen toe te schrijven is). Het zweet gutst nu volop van de helm op de trappers, de laatste druppels uit de drinkbussen doen nog een poging om de dorst te lessen. 

Op de weg van het station naar de voet van de klim rijden we door het gezellige oude centrum van Namen waar we tot onze verbazing overal Duitse blaasmuziek en straatdans horen en zien – het is dit weekend Europeade.

       Château de Namur

De entrée in het Château de Namur maken we in stijl, bestoft en bezweet met de besmeurde fietsen stappen we de rode loper op om door de majestueuze hal naar de vergaderzaal Luis XIV te stappen die ons als fietsstalling is toegewezen. We hebben allemaal al wel eens wat minder luxe gezien dan dit, maar laten dat niet blijken aan het voltallige personeel.

Na een te korte recuperatietijd laden we onze batterijen op met een subliem fijn avondmaal en verhuizen onvermoeibaar naar de bar. Wir kommen aus Österreich, aus der Steiermark – zwischen Salzburg und Graß antwoordt de man naast mij in Lederhose. Ze zijn een van de 400 groepen die dit weekend in Namen de Europeade doen, een hoop zingen en dansen en blaasmuziek zoals we op onze korte rit door het oude centrum van namen al hadden gemerkt. Ik amuseer me door wat Duits met hen te klappen, gecharmeerd door de ironie dat de hoofdstad van Wallonië vol Duitsers zit.

Spijtig genoeg kunnen we niet in de stad naar jullie komen luisteren, we hebben hier iemand die heeft een Unfall gehat sein bein ist kaputt (Seppe steekt zijn krukken in de lucht om te bewijzen dat ik ze geen blaaskes wijs maak) – vielleicht können Sie hier etwas für uns spielen? Startschot voor een dol halfuurtje cultuur demonstratie uit het hart van het oude Habsburgse rijk – ze slagen er zelfs in om ons te laten meezingen en billenkletsen. Ik was het na 10 seconden al beu zei Marc – maar we hebben toch een schöne kant van Namen gezien en gehoord.

Over de nacht kunnen we kort zijn, niet alleen omdat hij dat ook was, maar omdat het niet uitmaakt wie zich met een pak chips troostte en wie met spuitwater uit de minibar en wie als een blok de spieren weer in vorm probeerde te slapen.

DAG 2

Picknick op de camping

Over het ontbijt kunnen we heel uitgebreid vertellen of gewoon kort samenvatten dat er vers fruitsap was, extreem lekkere zalm en op vraag gebakken spiegeleitjes of omeletjes. Gewoon top.

Zaterdag was Ingrid de gids, aan de hand van 30 A4 bladen leidde zij ons op een wandeling van 16 km, met als wortel voor de ezel de belofte dat we in Malonne bier in een abdij gingen proeven dat daar gebrouwen is. 

Het weer voorspelt wisselvalligheid, we voorzien ons daar dan ook op – maar de eerste uren komt al het nat uit onze eigen poriën. Na de korte afdaling naar de Maas en de zeven minuten dat we een rivierjachtje de sluis stroomopwaarts zien overwinnen klimmen we de steile vallei terug uit. Daarbij maken we even tijd om de geografie van de stad in ons op te nemen, Namen ligt ten noorden van de Samber waar deze aan de westkant de Maas instroomt, tegenover de grote hoge citadel die op een rots ten zuiden van de Samber boven de Maas uittorenend het grootste fort van Europa ligt te zijn.

Wie zich hier allemaal het minst van aantrekt is Christel, die vraagt zich vooral af hoe de net vernieuwde parket de barbecue van de thuisgebleven tieners overleefd heeft – en wat is dat allemaal met die fles die daar gevallen was in de keuken?

De grootste zorg van Mario is ondertussen dat hier vast en zeker hopen Pekemon’s te vangen zijn die hij met zijn f** windows fone niet kan catchen.

Na een avontuurlijk stukje Piet-pad (“bonken” door het bos, over een beekje zonder brug) bereiken we de camping Trieux waar de tot bevoorradingstruck omgetoverde bezemwagen ons opwacht, met het onafscheidelijk geworden duo Danny en Seppe. Al onze wensen zijn vervuld, stokbroden met tomaat en hesp en sla, chocolade en veel bananen. De alomtegenwoordige kanarie- en andere vogeltjes kunnen alleen jaloers toekijken en bewonderend fluiten.

Abdij zonder bier

Seppe en Danny hebben ’s morgens de bierabdij bezocht en zijn tevreden over wat ze daar geproefd hebben – maar weten ons te zeggen dat dat niet de abdij van Alonne is die op ¾ km van de camping ligt maar die van Floreffe, 4 km verderop in vogelvlucht, een heel eind buiten het bereik van onze wandelbenen. 

Wij besluiten het bij de lokale attractie te houden en verlaten de bevoorradingswagen met de opdracht om een voorraad proefflessen te gaan inkopen. Daarbij laten we wat overmoedig alle ballast in de auto achter – er van uit gaand dat het prachtweer gaat aanhouden en we geen zware regenbescherming zullen nodig hebben. 

De abdij van Malonnne blijkt wel groot te zijn maar zeer dun bevolkt – de klanken van een eenzame pianospeler vullen door het open raam de grote binnenplaats naast de oude poort. Het complex is van de mooie oude abdij die op de website staat uitgegroeid tot een wilde verzameling schoolgebouwen die ons niet meteen uitnodigt om terug naar school te gaan.

Verzopen

Als we van de straten van Malonne het bos inslaan huppelt achter de groep een prachtig reetje rustig van links naar rechts – ik zie het tien – twintig passen doen omdat ik me net even had omgedraaid om mijn kuitspieren wat te ontspannen.

Waarschijnlijk is die ree op de vlucht geslagen voor het pratende groepje denk ik – maar een honderd meter verder merken we dat het ook zonder Meteo App op zijn smartphone de bui had voelen aankomen – de hemelsluizen openen zich nog sneller dan de sluis op de Maas daarstraks. Iedereen trekt snel een regenjas of poncho aan – Marc ziet er met de geleende doorschijnende plastic cape over zijn fluoriderende oranje looptrui wel heel futuristisch uit.

Als opgejaagd wild stappen we over de paden die al snel op stromende rivieren lijken. De oudmodische oriëntatietechniek van Ingrid valt even uit, de wandelkaart zou na 2 seconden even doorweekt zijn als wij – en dat wensen wij zelfs geen kaart toe. Pas na een beproeving die uren lijkt te duren slagen we er in een korte opklaring in de juiste richtring terug te vinden. Als mijn GPS de optimistische plaatsbepaling van Ingrid met een dikke kilometer tegenspreekt en de meteo apps een twee keer zwaardere bui aankondigen beslissen we na kort crisisberaad dat we het rendez-vous met de tot drankenwagen omgetoverde bevoorradingswagen afblazen om de snelste weg naar ons Château te nemen.

Mario verwittigt de mobiele basis dat ze mogen opkramen, wat daar tot grote paniek lijdt, ze denken dat we van achter de bomen rondom de auto al hun Pokemon’s willen afpakken. Hugo die de auto versterkt inde namiddag ziet er nog het minste de humor van in, Danny blijft er geoefend filosofisch bij. 

Dat van die blikseminslag hadden we er misschien toch niet bij moeten verzinnen, maar ja J.  

De prijs van de cognac

Zaterdagavond begint weer te vroeg – nadat we doorweekt en doormodderd de rode loper en de majestueuze hal gepasseerd zijn hebben we maar net tijd voor een bad en kledijwissel – de broodnodige vijf minuten platte rust worden tot nul herleid.

Even denken we nog bezorgd aan de scoutsgroep met jonge welpen die we rond vijf uur bijna aan het hotel tegenkwamen, die nog helemaal naar Malonne moesten, door de verwachte plensbuien. 

Behalve voor wie geen lam lust overtreft de maaltijd nog die van vrijdag – en ook wie geen lam lust moet toegeven dat de afwerking subliem is.

Ook subliem is dat het personeel, dat grotendeels uit stagairs van de hotelschool bestaat, onze vraag ter harte heeft genomen om de drank die in onze forfait inbegrepen is deze keer rijkelijk te laten vloeien. Het getuigt van het karakter van deze elitegroep dat we na deze uitgebreide bedrenking toch nog een stevige barrekening bij elkaar krijgen op het terras, de afkoelende avondmotregen doorstaand tot na middernacht. De forse prijs van de kleine scheutjes cognac zit daar ook voor iets tussen.

Terwijl Liesbeth even naar de WC gaat komt de ober-ober de buitendeur sluiten, de bar gaat toe, als we toch nog naar binnen willen moeten we rondlopen naar de hoofdingang. Het gezicht van Liesbeth die zich als ze even later terugkomt binnen in het hotel buitengesloten voelt is mooi om zien.

DAG 3

Ravel

Ook van zaterdag op zondag is er een nacht waarvan we weinig vertellen behalve dat hij kort was – bij stemming was besloten dat we om half negen aan het ontbijt zouden verschijnen, wat iedereen zonder fout ook doet – nogmaals bewijs van de uitzonderlijke kwaliteiten van de groep.

De bevoorradingswagen wordt vooruit gestuurd naar Hoegaarden, rond half twee mag hij ons verwachten. Maar door de wonderlijke opflakkering van op thuis gerichte energie staan we er al vóór één uur. Alles zit mee, de treinspoorhelling om uit de Maasvallei te klimmen overwinnen we aan een gemiddelde van 14 per uur, daarna bollen we moeiteloos bergaf aan professionele snelheden, enkel vertragend als er een door de storm van zaterdag omgewaaide boom of door de regenval bijeengestroomde modder onze weg probeert te versperren.

Op het dorpsplein van Hoegaarden schrijven we de nummers op en maken voor alle zekerheid een snelle schets van het knooppuntenroutenetwerkplan dat ons van daar tot thuis moet brengen.

Suiker en IJs

In Tienen moeten we een stuk te voet gaan omdat de podia voor Suikerrock worden opgebouwd.

Net voor Glabbeek passeren we een meeting van Johnnies – bijeenkomst van auto’s met tuning (gruwlelijke velgen, flashy spoilers, oversized speakers). Als ik een paar km verder mijn lekgereden achterband depanneer na de die verrassend steile afdaling met scherpe stenen heb ik mijn leven vooral te danken aan de verkeerspolitiekwaliteiten van Hugo, die ze met effectieve handgebaren van mijn hoofd en grote tenen wegleidt – en de herstelde bandendruk aan het decathlonschuimbommetje van Marc, mijn pompje blaast veel te slap.

De groep duwt onverbiddelijk door tot in Meensel-Kiezegem. Uiteindelijk kan ik ze geen ongelijk geven, de twee Eskimo’s met bijgeleverde paprika chips maken de stop bij De Plezante Hoek de moeite waard. En het extra glas ijsblokken doet ook dienst om mijn oververhitte achillespees af te koelen.

De moraal zit zo goed dat na het monument van Eddy Merckx we tijd maken voor een toeristische stop met wandeling tot bovenop de trap van de Vloojkensberg, waar je de helft van Oost Vlalams Brabant ziet, gevolgd door een heerlijke afdaling naar Tielt Winge vanwaar we door Rillaar en langs Achter Schoonbergen de Demerbrug in Langdorp bereiken.

De bemanning van de bevoorradingwagen is te laat om onze triomfantelijke intocht in Hof Ter Venne op foto vast te leggen (ze waren de overschot van het spuitwater aan het opdrinken), waar wij om half zeven binnenrijden om te genieten van een … welverdiende maaltijd.