Het was ten avond van den 17den maert 1302 dat in den herberghe “VC Langdorp” wy, Petrus Wizzewus ende zeyne jonkvrouwe Hildegonde von Geymel, verwacht werden voor eene groote Geymelchse gelag. Wy waren op tiet vertrocken en arriveerden in den vroege stonde.  Doch was herder Walter al afgezakt naar den herberghe.  Met zeyne wollen frac stond hij ongeduldigh te wagten in het stroo.  Hy had al in gene dagen ordentelyck gegeten want aan zyne staf bengelde ende rammelde copere gamellen.  Zyne blik verraede eene hongerige maege ende veel gousting. Zyne gemalin Hermien met den Weelderighen Crullebol was ooc op post.

Broeder Markus in zynen sondagsche py, ontfermde zig over het gerstenat. Eenen grote coperen ketel vol donckere ende ooc triplen “Vlaamsche Leeuw”. Menige kroes werde tot de rand gevuld.  Maar er clopte iets niet met Broeder Markus.  Naest eenen gebroocen pols had hy ooc ene vrouwe mee gebracht.  Marlene van de Venne ! Die broeders van teghenwoordigh, zy cneypen die catten in den doncker.

Het een duurde niet lange of Bert van Bouillon, broer van eenen Godfried, arriveerde met zyn talreycke gevolg van Kruyschvaerders.  Bert Robin Hood had zyne tweelinck broer Mario met den Enormen Kroes meegebracht.  Samen met de Kruyschvaerders hebben zy menighe kroezen in hunne camazulle gekapt.

En den zwarte ridder Dany von Starwars, met eene spannende calleson die weinig ende niets aan de verbeeldingh van menighe jonkvrouwe overliet.  Getooyd in eene maliënkolder die scitterde dat uwen ooghen er zere van een deden.  En zyne gemalin Ingrid met eenen enormen coupelrok waarvan kwade tonghen beweren dat ze er slacken onder qeeuckt.  Maar dat heeft uw dienaer Petrus Wizzewus ter plecke niet durven verifieren.

Het gezelschap werd nog bonter toen Ilse met luyd trommelgeroffel hare gemael ridder Fried’l von de Venneheyde aancondighde. Groots was zyne verscheyningh met zynen peerd met eene grooten slurf die ten Hemel rees als hy zyne arme verhief.  Het was waerlijck eenen indrukweckende entree.

Ooc Jonkvrouwe Sonia ende ridder Paul met den Yzeren Helm waren van de party.  En niet te vergeten ons moe, Daisy van de Heidevenne met of zonder tanden, dat een was niet duydelyck.

Alle genodigden storten zich op den aperitief met heerlykheden zoals hompen bruun brood met preskop ende hemelsche paté ende caas.  De kroezen werden reyckelyck end overvloudigh gevuld door broeder Markus.  Dat zorgde in genen tyd voor veel gelag ende vertier.

Alvorens aan de tafelen aan te schuuven moesten alle manslieden ende jonkvrouwen eenen leepel, mesch, fourget ende teljoor verdienen anders zouden zy met hun vingeren den dis moeten beroeren.  Met volksche spelen zoals sjoelbakken, kegelen en goudstukken werpen, kon het onontbeerlycke tafelgerey bemachtighd worden.  Menige kruysvaerder had eenige probleme met cruysboog scieten.  Als dat maar goed afloope in Jeruzalem.

Vervolgens wierpen de aanwezighen zich op den ryckelyken dis met ajuinsoep, bloedworsten ende pensen, steevigen stoump, fricandellen met criecen ende Gymelkieken met appelmous. Zij die ongeluckigerwys onvoldounde alaam konden verzamelen, pickten veelvuldig fourgetten ende leepels van hunne naeste. 

Als de maegen goed gevuld ende rond waren en de dorstighen gelaafd traden troubadour Bart von Ramsel ende Sander inde actie en zette met met hunne muziekspel den herberghe op zyne cop.  De gemoederen geraackten opgehitst en herder Walter ging uut den bol in zyn niet te evenaeren dansstyl. De kruyschvaerders, de snoodaerds, maacten van zyne onoplettendhyd misbruuc om het stroo van den Walter aan hunne peerden te voeren.   

Later op den avond maacte den overvloudighen dranc zich van uw dienaer meester, toen ic plots drie Robin Hooden in den herbeghe ontwaerde.

Tot lang na den vollen maene duurde het Gymelsche feestgelag. Mynen danc gaat uut naar al die menschen die dit alles hebben voorbereid ende inde goede banen geleid.  Kwade tonghen beweren dat dienen stiekeme broeder Markus dit alles op poten heeft gezet met alleen maar jonkvrouwen waaronder zyne minares Marlene van de Venne, Jonkvrouwe Nadia van Geymelberghe gemalin van den troubadour Bart von Ramsel, Hermien van de herder Walter, Monique van de Venne ende Hildegonde von Geymel gemalin van uw Dienaer.  God vergeve hem, want het was waerlyck een scitterend festeyn.

Petrus Wizzewus.  Anno 17 maert 1302.  

Dit jaar geen sneeuw , maar de sfeer was er niet minder om. De kinderen van de lagere school mochten hun zangtalent tonen. Dan langs alle kraampjes geslenterd ,want er was wel veel volk. Er stonden  leuke originele dingen voor onder den boom. Aan eten en drinken ook geen gebrek. Er was voor elk wat wils! En zoals we de Gijmellander kennen , willen ze toch wel enkele verenigingen “ sponseren “(vooral drankkraampjes dan), dat was wat later op de avond bij sommigen een beetje zichtbaar ! Maar alles voor het goede doel hè !

De arm der wet heeft het geweten dat een Gijmellander al wel eens wat teveel proeft, ze hadden postgevat voor de kerk , maar gene paniek er waren nog enkele bobbetes zodat iedereen toch veilig is thuisgeraakt .

Kortom het was weer een geslaagde, gezellige Kerstmarkt !! 

Yoga en massage avond :

Yoga en massage.  Het is eens wat anders, maar zo kennen we de Gijmelander.  We schuwen de experimentele paden niet.  Het was bij aankomst snel duidelijk dat enkele echtgenoten waren opgevorderd door hun egaa, want de toog stond al druk bevolkt met Duvel drinkers die zich probeerden wat moed in te drinken.  Kwestie van alvast wat te ontstressen.

“Losse kleding” stond in de uitnodiging.  Lap, vind dat maar eens.  Gelukkig was er Hilde nog die voor mij een aftandse training uit de kast opdiepte en dat hadden de dames in het gezelschap natuurlijk ook snel door.  Ik heb geweten.

De avond begon met de yoga initiatie.  We namen plaats in een kring op onze matjes en begonnen  aan een ontspannende zuchtoefening.  Diep  lucht op snuiven en vervolgens om het luidst terug uitzuchten.  Er waren duidelijk nog niet genoeg Duvels binnengekapt, want de groep reageerde nog wat lauwtjes (op hier of daar  een enthousiaste zuchter na).  

Vervolgens wortelde de helft van de groep hun tenen in de yoga matten.  Als robuuste eiken met gekanteld bekken.  We sloten onze ogen.  De andere helft observeerde welke eiken er het meest ontspannen bij stonden door aan hun schouders en takken te schudden.  Of door in hun oren te peuteren en door hun kruin te strijken of te besnuffelen.   Het moet niemand  verwonderen dat er wel  wat afgelachen werd. 

Vervolgens nam de instructeur een loopje met de vergelijking en stuurde de eiken op wandel met telkens een begeleider.  De begeleider kreeg de opdracht zijn boom  eens stevig tegen zijne gillet te trekken en hem door het woud te loodsen.  Het duurde niet lang of we zagen het bos tussen de bomen niet meer.  Een heel aparte ervaring om zo lijfelijk gestuurd te worden en volledig te moeten vertrouwen op een onbekende (want de bomen hadden nog steeds onze ogen dicht).  Daarna draaiden we de rollen eens om.

Een andere leuke oefening was het onbeschaamd zoeken en aftasten naar het evenwichtspunt of  de shakra van je yoga partner (voor alle duidelijkheid niet perse je eigen partner ).  Ik kan je verzekeren dat je verdomd “diep”moet gaan zoeken.   De yogainstructeur moest er aan te pas komen om voldoende “ laag” af te zakken naar de juiste plek.  Maar goed, ik heb de shakra gevonden.

En wat dacht je van denkbeeldig elastiekjes schieten naar de eerste de beste  in je buurt?  Het begint rustig en onschuldig maar binnen enkele tellen ontaardde dit in breed gesticuleren en luidruchtig bulderen naar wie je in het vizier hebt.  Heel ontspannend.

De Yoga sessie eindigde met dezelfde zuchtoefening waarmee we begonnen waren.  Maar deze keer werd er wel ongegeneerd en luidruchtig gesnoven en uitgeproest. Een aparte ervaring.

Na de pauze, weer met de nodige Duvels maar deze keer van opluchting, kon de massage initiatie beginnen.  Drie groepjes van telkens drie koppels werden beurtelings geïntroduceerd in gezichtsmassage, beenmassage en rug en nek massage. Ilse en Elke deden dat voortreffelijk.  Behoudens een verkeerde bodylotion die enkele ongelukkigen binnen enkele minuten veranderde in rode kreeften, verliep dit gedeelte ook heel helend en ontspannend.

De avond werd afgesloten met enkele glazen en hapjes en tegen half twee waren we terug thuis.  Een heel dikke proficiat aan de werkgroep, Anne, Ingrid, Marlene, Elke en Ilse, voor dit gewaagde maar uiterste geslaagde evenement.

Piet. 

Met halloween hebben we  met z'n allen onze stoute schoenen aangetrokken om de monsters en skeletten te trotseren. De opkomst was groot en het weer kon eigenlijk ook niet beter zijn, niet te warm, niet te koud, geen regen, kortom ideaal. Het bleek een fikse wandeling te zijn, afgewisseld met schrikwekkende scenario's en akelige mannen die er vooral op uit waren onschuldige dames en kinderen de stuipen op het lijf te jagen.

De meeste hebben zich stoer gedragen of toch gedaan alsof, maar sommige hadden toch een brede rug nodig om zich achter te verschuilen. Al bij al was het een leuke uitstap, soms niet zo goed voor ons hart maar na een paar pintjes en een hapje is iedereen toch tevreden naar huis gekeerd. 

Op 2 oktober, tegen alle verwachtingen in een zomerse dag, werd de eerste mosseltoer door de Gijmelanders gereden. Om 9 uur werden de 10 motoren en 1 wagen gestart en reden we binnendoor naar Yerseke (Zeeland) om eens een lekkere portie mosselen te gaan verorberen. Na onderweg nog eens gestopt te hebben aan een leuke cafeetje aan een kanaal, kwamen we rond 12 uur toe in restaurant ‘DE SCHELDE’, waar we op het terras een leuk plekje hadden gereserveerd.

De Zeelandse mosselen waren delicieus en met een vol buikje vatten we onze tocht door Zeeland verder. Er werd gekozen voor een iets langere toer zodat we over de Zeelandbrug en de Deltawerken konden rijden om zo het mooie dorpje Veere te bereiken. Daar aangekomen zaten de terrassen overvol en was het niet makkelijk om een plaatsje te vinden, zeker niet voor 15 personen. Tot we aan de haven aan een clubhuis voor zeilers kwamen en daar een plaatsje vonden, doch aanstonds dienden ‘op te hoepelen’ vermits we er, met onze motokleren aan, niet bepaald als zeilers uitzagen.

Gelukkig vonden we daarna toch nog een plekje achteraan in de tuin van een herberg, sommigen zaten zelfs in een soort hok vol spinwebben, maar gelukkig vóór een koele pint. Na deze verfrissing werd de terugtocht naar de Gijmel aangevat langs de vele dijkjes die Zeeland rijk is. Deze terugtocht verliep echter niet geheel zoals gepland want één motor had panne en nadien had een deel van de groep een afslag gemist en een andere terugweg genomen naar de Gijmel. Rond 21 uur kwamen we weer moe, maar voldaan toe in onze heimat. Samengevat was het een leuke dag, zeker ook door het zomerse weer, met schitterende vergezichten, lekkere mosselen en een hele leuke groep Gijmelanders.

En of het een dolle bbq was

Toegekomen kregen we een lekker aperitiefje ,niet zwaar, werd ons verteld. Amai het vloog binnen inderdaad maar de gevolgen waren dan ook al zichtbaar nog voor we aan tafel gingen. De klap en ‘t gelach ging al zeer vlotjes ook voor de anders redelijk “stille” van de groep.

Bij het binnenkomen zagen we ook direct vanwaar de benaming “dolle stier” kwam. Een grote mechanische stier waarop naar believen mocht geoefend worden. De kids waren in de wolken “waw zoiets cool en tof en neig en ….” Maar al gauw volgden de mannen “ de macho’s “ onder ons. Jawadde voor de ene viel het al wat beter mee dan voor den andere. De handjes begonnen open te liggen, de edele delen werden wat gevoeliger en voor sommigen eindigde het met een gipsje voor 3 weken. Maar dat liet de pret niet bederven zelfs de vrouwen onder ons deden een bescheiden poging. In ieder geval  de stier heeft zijn doel niet gemist. Het was eens wat anders  en cool.

Het eten was weer super  (zoals steeds bij de Gijmelander ) volledig mee in thema van de dolle stier. Keuze genoeg ,speciallekes , voor elk wat wils………

Iedereen flink mee geholpen aan den opkuis achteraf zodat die berg afwas in een mum van tijd gedaan was. Toen brak de dolle party los en zoals gewoonlijk zat de sfeer er weer goed in tot de late uurtjes.

OM HET IN 3 WOORDEN TE ZEGGEN

HET WAS DOLLETJES!!!!!!!!!!!!!!!!!

Thoen ilke 

Gijmelaar

Met zijn vijven stonden ze daar in het lokaal onder de parochiezaal van Langdorp op ons te wachten. 5 wijnen, met liefde en passie door Piet Mertens gebrouwen, klaar om gedegusteerd te worden door de gijmelanders. Echter, dat dit niet zonder een voorafgaandelijke  inspanning zou gebeuren, daar waren zo’n dertigtal leden zich terdege van bewust. Francis Salaets kreeg de opdracht om een fietsroute uit te stippelen naar de wijngaard van Piet, gelegen te Houwaart. Gelukkig in twee etappes, kwestie dat Piet nog de mogelijkheid krijgt om wat uitleg te geven hoe het verbouwen van wijn in zijn werk gaat.

Dapper, als de gijmelanders zijn,  nam de groep op zondag 28 augustus deel aan de start. 15 kilometer langs Hagelandse wegen met af en toe een stevige kuitenbijter. Aangekomen te Houwaart werden we vergast op een boeiende uitleg van Piet, hoe de wijnbouwers eind negentiende eeuw te kampen kregen met ziektes en schimmels en op welke manieren men dat heeft opgelost. Dat witte wijn kan worden gemaakt met zowel witte als blauwe druiven, dat rode wijn bekomen wordt door de schil van de rode druif….. kortom, teveel interessante weetjes om hier allemaal te vermelden want de ambitie om een wijncursus te schrijven heb ik niet. De terugtocht werd aangevat.

Na 13 km trappen in de regen arriveerden we terug aan de parochiezaal. En wetende dat het goddelijk vocht ons weldra tegemoet zou vloeien, brak de zon door het wolkendek. Piet begeleide ons deskundig door heel zijn assortiment. En iedereen was het erover eens…. Ze smaakten heerlijk en kunnen zelfs concurreren met befaamde wijnkastelen. Kortom, weerom een geslaagde activiteit van de Gijmelander.

De Gaamelander Fietseling.

[Voor zij die onderstaande niet begrijpen, er volgt een vertaling onderaan J]

Et begon al derekt mee da et slegt wijr wier oep de zondag da den echte fietseling zaa deugaan. Ze hemme ons toen den dag terveuren oepgebeld (toen wast zjust Asschot zingt) oem veu te stelle da me de meundag zaane raan, twas dan toch ne beteulde. Der ware der wel ewa die nie meekonne oemdat ze e fiejestje haane of zowiet. Afin in ieder geval twas gearrengeerd da me de meundag goenge.

‘s Meundag smerreges zo oem een uur of ellef haa me afgesproke aan de kerrek in de Gaamel. Me ware mee ne man of 22, of daar oemtrent bekan. Ingrid hei toen iejest nog ewa reegelkes afgesproke over iejen of draa kiejere flowate oep heur fluikke mer doa weetek et faan nemieje van. En welle weg. Me zaane last Wollesdoenk raan en zoewe ner de Blaaberg oepper oem dan last de bos ner Ijverbeur te raan. Me konne natuurlaaik nie zoewemer last de krijmkaar passeere, da was os iejeste stopplek. Iederiejen ne krijm van de kas. Da smokt toch se. De maskes haane der wel e wa last van de biekes, allee ik hem juffraa Nikkol toch wa int rond zien slaage mee der erreme, swenst da ze aant lekke was. Toen me veut reene goenge me last Oksellijr mer doa hemme e bekke verkiejet aant rije geweest, misschien oemdat den Danny ennekik veuroep reene, allee da geun me toch niet toegeeve zanne.

Via Oksellijr ging het ner Deujen en zoewe ner Loei. Doar stont den otto me de piknik. Da hadde mutte zien toen me diejen otto uitloade se, oep ne nik en e gaa stond der e hiejel buffet me broeikes en salaat, tomatte, saazekes en e kweet nie hoeveul sjarkutterie en stukskes Franse kijs. E ferm glaske waan was den apperitif. Achteraf nog e wa druifkes en e potteke joeggoert en me konne wee veut.

Van aan de piknik zen me toen ner de VVV toore gerije, der waare der e paar die de weg kende. Aan de VVV toore hemme nog ne ferremen Duvel tegen onze lijver gekletst, me muste toch zien da me genoeg kallorieje haane veu towas te geraake he. Der waare der ook e koppel die es rap oep dieje toore gekleffert zen, mer de medderhaat bleef oep het teraaske zitte, de watjes!

As me wilde vertrekke aan de VVV toore hemme nog wa kalm mutte blaave smenst da Marleen heur sleutelke van heure vloo zoecht in der sjakkos. Man man man, was da een affijre, naa zat da sleutelke in de voejerring van die sjakkos en kreege ze da mee alle wil van de wijrelt der ni owat. Mee e bekke sevves haane ze da dan toch gevonne, de Cis haa nog mutte heullepe geluujef ek. Alle en welle veut.

Vroem last Ijverbeur en zoewe ner Testelt en Wollesdoenk. Oept leste zen me nog mee e stuk of wa iejene gen drinke in de Pub. En da wa zoewe ewat het leste. In ieder geval twas ne geweldigen dag en me hemme hiejel wa afgelache. Nen dikke mersie aan de organisatoore en da ze da volleget joar nog mooge doen.

De gijmelander fietseling

Normaalgezien zou de Gijmelander fietseling plaatsvinden op zondag 14 Augustus, tegelijk met de Fietseling Hageland Zuiderkempen. Echter er werd voor zondag erg slecht weer voorspeld. De organizatoren van de Gijmelander fietseling hebben de koppen bij elkaar gestoken en iedereen ’s zaterdags (toen was het net Aarschot zingt) opgebeld om te vragen of we de Gijmelander fietseling maandag konden houden. Het was die maandag de 15^e Augustus toch een feestdag. Enkele families hadden spijtig genoeg al andere plannen voor maandag, maar uiteindelijk werd de knoop doorgehakt en we zouden maandag vertrekken.

Die maandag morgen om half elf was de afspraak aan de kerk in de Gijmel. Een mooi groepje van 22 sportievelingen kwam opdagen. Ingrid heeft de fietseling voorgesteld en omdat fietsen in groep toch wel anders is, spraken we de regels af, een keer fluiten is een tegenligger, drie keer fluiten is stoppen (als ik het me goed herinner J). We vertrokken richting Wolfsdonk, over Blauberg naar Averbode. En iedereen weet dat je Averbode niet kan passeren zonder een bezoekje te brengen aan de likdreef. Dat was onze eerste stop, een lekker ijsje gesponsord door de clubkas. En lekker dat het was, al hadden enkelen toch wat last van de bijtjes die op het zoete ijs afkwamen. Juffrouw Nicole heeft daar nogal in het rondgezwierd... Eens terug op weg ging het naar Okselaar,maar door een moment van onoplettenheid hebben we wel wat meer van Okselaar gezien dan de bedoeling was.

Via Okselaar en Deurne ging het verder naar Tessenderlo. Daar wachtte ons de auto waar de Picknick in zat, en wat een picknick was dat. Een heel royaal buffet met broodjes, rauwkost, van alle charcuterie en Franse kaas. Als aperitief een wijntje en als dessert, druifjes of yoghurt. Na deze overvloed ging het weer verder.

Het ging naar de VVV toren, waar een volgende stop ingelast werd op het terras aan de toren. Enkele sportievelingen vonden toch nog de fut om de toren te beklimmen, de rest bleef uitpuffen op het terras. Bij vertek aan de VVV toren was er nog even verlenging van de stop want Marleen kon het sleuteltje van haar fiets niet vinden. Na wat intensief speurwerk bleek dat het ding in de binnenbekleding van Marleen’s handtas zat. Met wat hulp werd het sleuteltje opgediept en konden we verder.

Het ging terug langs Averbode over Testelt naar Wolfsdonk. Daar besloot een deel van de groep er nog een extraatje aan te breien door een laatste consumptie te gaan nuttigen in de Pub. Dat was een waardige afsluiter van een geweldige dag. Hartelijk dank aan de organisatie en op naar de episode van volgend jaar! 

Donderdag 21 juli 2011.  Christel, William, Koen, Francis, Hilde en Piet brengen hun kinderen naar het treinstation in Aarschot.  De kinderen zijn opgewonden en uitgelaten.  Je zou voor minder als je 10 dagen op kamp mag vertrekken met de Chiro.  Een vrolijk kwetterende bende is het .

Je zou het ze niet aangeven, maar de papa’s zijn net zo opgewonden.  Papa en mama vertrekken ook een beetje op kamp.  Voor een trektocht van drie dagen door Picardië in het noorden van Frankrijk.   Met de rugzak.  We voelen ons 20 jaar jonger en popelen om te kunnen vertrekken.  We houden ons nog even in, tot de kinderen echt vertrokken zijn.

Dan zetten we ons met drie wagens op weg naar Avesnelles, in de buurt van Maubeuge.  Francis en Koen volgen gemakshalve de wagen van Piet en Hilde, want die hebben een GPS.    Hun plan valt in het water als ze Piet kwijtspelen bij een tankmaneuver op de autosnelweg.  In allerijl wordt de kaart terug boven gehaald.  Zij zullen een uurtje later aankomen en niet voor dat ze Maubeuge van alle kanten hebben kunnen bewonderen.   Enigszins verontrustend als je weet dat Koen onze gids is voor de komende dagen … maar goed.

In hotel Les Paturelles voegen Ingrid, Dany, Marlene en Marc zich bij de groep.  Zij vertrokken deze voormiddag al.  Nu zijn we compleet.  Dany ontfermt zich over de dames en de rest van het gezelschap stapt weer in de wagens om 2 auto’s af te zetten in het dorpje Cuiry-lès-Iviers,  waar we over drie dagen verwachten aan te komen.  Onderweg zetten we nog een wagen op onze eerste overnachtingsplek, wat later een goede zet zal blijken. 

De rit naar Cuiry-lès-Iviers neemt heel wat meer tijd in beslag dan verwacht,  wat ons de wenkbrauwen doet fronsen. De GPS van William geraakt er ook niet wijs uit.  Volgens William hadden we er enkele dorpen geleden al moeten zijn.  Ruim een uur later passeren we het bordje “Cuiry-lès-Iviers”.   Koen , ge hebt u toch niet misrekend ? Hoe geraken wij hier ooit in drie dagen ?!  Koen lacht minzaam, maar weinig overtuigend.  Bovendien hebben we op de hele trip niet meer dan 2 cafés gezien ?!  Is dit wel zo een goed idee ?
We laten twee wagens achter  aan de kerk  en besluiten er niet te veel over te zeggen tegen de dames.

Aan het vrolijk gekwetter te horen heeft Dany de dames goed weten te soigneren.  In restaurant  La Pen’tière eten we ons laatste avondmaal  voor vertrek.  De plaatselijke cidre wordt op gemengde enthousiasme onthaald.  Na enkele flessen wijn kruipen we op tijd in ons bed.

-------------------------------

De volgende ochtend worden we om half zeven al  gewekt door slaande deuren.  Een groep wielertoeristen uit de Vlaanders op weg  naar Rome overnachten in het zelfde hotel.   Ze zagen er gisterenavond nog fris uit ondanks  een fietstrip van 180 km.  Bij het krieken van de dag zitten ze al weer op de fiets, en dat hebben we geweten. 

Aan de ontbijttafel heeft Ingrid nog een verrassing voor elkeen.  Een onnozele blauwe poncho van een halve euro uit de Wibra.  Beleefdheidshalve stop ik  die honderd gram ballast in de rugzak. 

Na het ontbijt rijden we met de resterende 2 wagens naar de startplek van onze tocht, het dorpje  Esquéheries.  Op het marktplein van het vredige dorpje laten we de auto’s achter.  Na een foto vóór de “Mairie” zetten we ons op weg.  Vanaf nu zijn we  op onze rugzakken aangewezen.   Twee kilometer verder pikken we de GR route 122 op die we de komende dagen zullen volgen. 

Even verderop in  het dorpje Leschelles ligt een kasteel dat ooit een uitvalsbasis van Napoleon was.  Het pittoreske kader brengt Koen in middeleeuwse  sferen.  Het duurt niet lang of  Chevalier Willebrordus draaft over de weg, geflankeerd door zijn schildknaap Pierre de Geymel.  Lang duurt het niet, want galopperen met een rugzak is niet zo praktisch. 

Even verder begint het te regenen.  Lap.  We trekken onze regenjassen aan.  Marlene overwint haar schroom en steekt zich in haar blauwe poncho.  Het ijs is gebroken en even later lopen we in de striemende regen als 10 blauwe PMDzakken op zoek naar een containerpark. 

In Buironfosse verlaten we even onze route om iets te gaan drinken in één van de zeldzame cafés op onze weg.  We worden beleefd verzocht om onze drankjes in een afgezonderde ruimte te consumeren.  We hadden onze PMD zakken  beter wat vroeger uitgetrokken .  Piet past de laatste Parijse mode in de hoofddeksels, de “lampadarius”, waarna Christel bijna stikt in haar koffie.  Ingrid gedraagt zich vervelend plantaardig.  Dany, is daar echt niks tegen te doen ?

Even buiten Buironfosse picknicken we in een schuur op een lege hooiwagen.  En zon komt zo waar even piepen. Als  Piet een fles Gijmelaar-porto uit zijn rugzak tovert kan de pret niet meer stuk.  Vive la France.  We leren Ingrid hoe koolzaad er uit ziet (je zou toch beter verwachten van een biologe) en doen pogingen voor een originele groepsfoto op “onze” hooiwagen.

Even verder in een bos wil Ingrid haar reputatie als biologe terug opkrikken en deelt kwistig moerasspirea uit aan de mannen.  Goed voor de prostaat.  William heeft pruimen ontdekt langs de weg en zal vanaf nu geen pruimenboom meer onberoerd laten.  Als dat maar goed afloopt.

Christel, verblind door het pittoreske karakter van het dorpje Lerzy, heeft een moeilijk moment.  Ondanks een duidelijke afspanning met roodwit lint en een kanjer van een waarschuwingsbord met uitroepteken waar je met de beste onwil niet kan langs kijken, stapt ze in de berm en zompt er bijna in weg.  Ze ontsnapt ternauwernood aan een moerasscene, maar houdt er enkel een ondergelopen schoen aan over. “Ik wou gewoon naar dat huisje gaan kijken” werpt ze op,  maar we zullen haar toch maar wat in de gaten houden de komende dagen.

Even buiten Lerzy waarschuwt een oudere man ons voor grote plassen verder op de weg en duidt daarbij de hoogte van zijn knie aan.  We lachen vriendelijk terug.  Even later hangen we in de hagen om ons langs die plassen te manoeuvreren. 

Nog enkel buien en we komen aan in Sorbais, waar de zon doorbreekt. De lang aangekondigde café blijkt opgedoekt, wat zorgt voor extra lood in onze schoenen.  Een zwart moment.  We nemen even de tijd om lang uitgerekt te zonnen aan de kerk alvorens de laatste kilometers in te zetten naar ons hotel.

Op weg naar Etréaupont horen we al van ver het vrolijke gekwetter en gegiechel  van Monique, nog voor we haar om de bocht kunnen ontwaren.   Zij is samen me Erik op de moto nagekomen en ze logeren in het zelfde hotel  Le Clos du Montvinage.  Een prachtig herenhuis met binnenkoer en met veel tapijten. 

De hotel bazin is heel vriendelijk en haar uitbundige lach werkt enigszins op de zenuwen.  Eén oogopslag op het modderig gezelschap volstaat om ons vriendelijk te verzoeken onze schoenen in de ontvangsthal uit te trekken.  In elke kamer zijn kranten voorzien om schoeisel netjes op te zetten.  Op onze sokken schuifelen we naar boven.

 De laatste kilometers sukkelde Christel met haar knieën.  Speciaal voor haar haalt Francis al zijn charmes boven en versiert voor Christel een kamer met een warm bad.  

Na een verfrissende douche nestelen we ons in de bar met halve liters Leffe.  Marc is ook niet ongehavend de dag doorgekomen.  Een joekel van een blaar op elke hiel.  Ingrids ogen fonkelen als ze zijn blaren mag behandelen met alcool.  Maar Marc geeft geen krimp.

’s Avonds dineren we copieus aan een grote tafel  in een feestelijk zaaltje voor ons alleen.   Een verfijnde de keuken en veel  wijn doet de gemoederen opflakkeren.  Het gezelschap verkiest unaniem William tot proost van de Gijmelander, Père William.  Alhoewel.  Ondertussen raken we stilaan in het stadium van “Poire William”.   Abemus Papam. 

-------------------------------

De volgende ochtend krijgen  we een uitgebreid ontbijt.  Christel  haar knieën zien het niet zitten vandaag.  William en Christel zullen vandaag volgen met de auto en de picknick voor hun rekening nemen.  Marc wordt opgelapt met “kompiet” hetgeen voor enige verwarring zorgt bij Piet.  We nemen afscheid van Monique en Erik en zetten ons terug op weg naar Sorbais. 

Het duurt niet lang of het begint weer te regenen en nu zonder ophouden.  Twee verdwaalde schapen trippelen een eindje met ons en in de striemende regen zetten we onze weg voort naar Autreppes.  God zij dank hebben we die onnozele poncho’s.  Een standbeeld voor de Heilige Ingrid is er misschien iets over, maar toch.  Het overwegen waard.  Groter dan één meter vijftig moet dat niet zijn.

De aanhoudende regen werkt op het gemoed en het wordt bij momenten stil in de groep.  Maar we stappen dapper voort.  Langs een glibberig pad klimmen we naar Solmont waar we even schuilen in een schuur.    Iets drinken , koeken binnen steken en vooral blijven lachen.  De koeien snappen het niet helemaal.

Ophouden met regenen zit er nog niet echt in.  Als verzopen katten zetten we onze weg verder naar Larzille.  Het enige café op onze weg blijkt, op het bordje “ouvert” na, potdicht.  Erg verwarrend. 

Even verderop zien we de camionette van William en Christel staan naast een schuur. Ze staan ons breed zwaaiend op te wachten met de picknick en zitten duidelijk met ons in.   We nestelen ons in het stro om ons wat op te warmen en laten ons welgevallen aan de picknick, wijn, Duvel en … jawel, een appeltaart die William en Christel op de kop hebben kunnen tikken.  Toch geen slecht idee zo een volgwagen.

 Lang blijven we niet in de schuur want het tocht er en dat kruipt in de kleren.  Opkramen en wegwezen.  Langs een donker bebost pad dat voor de gelegenheid dienst doet als beek.  In een wei zien we een groep reigers opvliegen.  Gelukkig is het gestopt met regenen , wat meteen weer wat leven brengt in de brouwerij.  Via  La Hourbe komen we aan in La Bouteille.  De naam van het dorp doet het beste verhopen, maar een cafeetje kennen ze er niet. 

Van op het pad zien we toevallig Christel op een kerkhof.  Gebogen over een graf.  Van William geen spoor.  Het is toch Christel ? Ja, toch wel.  Wat doet die hier  en waar is William ?  Scenes van gezinsdrama’s flitsen door het hoofd, tot William tussen de grafzerken verrijst.  Een mirakel van Saint William ? 

Hoe dan ook, ze hebben voor een gepast vieruurtje gezorgd dat we gretig binnen werken in de schaduw van de grafzerken.  De weg begint zelfs op te drogen onder een mild zonnetje en we leggen ons languit op straat met de voeten omhoog.  Het leven kan zo simpel zijn.

We maken nog een foto bij “une église fortifiée”, typisch voor deze streek.  Kerkjes met 3 of 4 verstrekte torens  waar de dorpsbewoners hun toevlucht zochten in tijden van nood.   Dan zetten we ons op weg voor de laatste kilometers naar Vervins.  Langs de spoorweg wordt het kuiten bijten.  Voor dit laatste stuk moeten we toch uit onze reserves  putten.  Eerder strompelend trekken we Vervins binnen naar ons hotel “ Le cheval Noir”.  We hebben er 28 kilometer opzitten.

Hoffelijk als we zijn trekken we onze modderschoenen uit, wat meteen tot verwarde blikken leidt bij de twee receptiemeisjes.  Je zou voor minder.  Gasten die zich in de ontvangsthal van hun kleren beginnen te ontdoen …

“Les clés s.v.p.  Les clés des chambers ?”  De meisjes weten schijnbaar niet waar ze het hebben.  Onthutst staren ze elkaar aan en fluisteren wat.  We snappen het niet helemaal.
“Il faut demander au patron” fluistert het snuggerste meisje.  Op zich geen slecht voorstel.  Dit is toch een hotel ?   Le patron wordt er bijgehaald, en jawel daar duiken de sleutels op.  We moeten wel op onze sokken terug naar buiten naar een aanpalend gebouw waar de kamers zijn ondergebracht. 

De kamers dateren van de jaren dertig.  De waterpas was nog niet uitgevonden.  De kamervloeren hellen af naar alle kanten, de deuren passen ternauwernood in hun hengsels en het bed piept vervaarlijk.  Francis probeert zijn charmetrucs nog eens maar met gedeeld succes.   Het wordt een koud bad. 

Le patron is deze morgen voor ons speciaal naar de markt gegaan.  Hij serveert vermicellekes met soep.  Een beetje zout, maar stevig en vooral warm om onze afgepeigerde benen wat op te warmen .  Vervolgens tong in tomatensaus die gretig wordt afgenomen.  De kippenbillen die in de soep hebben gezwommen zien er wat afgekookt uit.   “Mais vous n’allez pas mourir de faim” verzekert le patron.  De brave man, van wie de dames vinden dat hij wel eens Gérard zou kunnen heten, doet zijn best om ons te soigneren maar zo een groep van 10 personen is hij niet echt gewoon. 

Met het dessert gaat het de verkeerde kant uit.  De eerste 3 dessertborden  bestaan uit een ruime schotel  met een flansubstantie.  Naarmate de andere borden worden aangedragen, worden de porties kleiner  om uiteindelijk te verschrompelen tot een toefje.   Zonder verpinken wenst Gérard ons “un bon appetit”.  Behoudens dat het licht nog eens uitvalt en Rex, de hond des huizes, om de haverklap door het restaurant holt, verloopt het avondmaal met veel hilariteit.  In ieder geval, nous ne sommes pas mourru de faim. 

Geloof het of niet maar in het hele stadje blijkt er niet één café open op zaterdag om de avond af te ronden.  Enkel een schreeuwerige kermis tegenover Le Cheval Noir, waar we een standje vinden uit Les Hautes Fagnes uit België, die een ambachtelijke  blanche serveren.  Die kan er nog wel in.

Kort daarna kruipen we moe maar voldaan in een wiebelend bed.  Er wordt weinig gepiept.

-------------------------------

De volgende ochtend is het appel om 8 uur voor het ontbijt.  Iedereen present behalve Gérard.  De deur is nog op slot en het personeel staat te dralen aan de voordeur.  Où est Le Patron ?  Het valt Marlene plots op dat er op de deurdrempel  2 stalagmieten groeien.  Dergelijke dingen groeien enkele millimeters in honderd jaar ?!

Uiteindelijke komt Le Patron om de hoek en kunnen we plaatsnemen in de ontbijtruimte.  Druppelsgewijs wordt het ontbijt aangevoerd.  De bovenste broodjes in de mand dateren duidelijk van gisteren en zijn wat taai.  Het laatste stukje bodding heeft betere tijden gekend en laten we wijselijk aan de kant liggen.  Rex kwispelt vrolijk van tafel naar tafel.  Is dat hondenpis daar in de hoek ?

De boekhouding van Gérard  is ook niet echt wat het zijn moet.  Het vergt wat discussie alvorens de afrekening correct op tafel komt.  Nog een groepsfoto voor dit bijzondere hotel en zijn Patron.  “C’est pour la presse ?” vraagt hij.  Ge moogt gerust zijn.

En dan weer op weg voor onze laatste etappe.  Vandaag moet Marc echt wel afhaken.  Zijn blaren zien onheilspellend blauw.  Marc en Marlene zullen ons vandaag verwennen met de picknick.

Even buiten Vervins zetten we koers naar La Verte Vallée.  Het is stralend weer en dat stapt toch wel beter.  Door een vredig en glooiend landschap.  Even voorbij L’ Arbre Jolie zien we een vos in een wei en we proeven alle pruimen die we tegenkomen.  We passeren een oorlogsmonument waar Le Moche 22 dorpsbewoners fusilleerde. 

In Plomion wachten Marc en Marlene ons op in het enige café van het dorp.  De café-uitbaatster is 80 jaar.  Drie tafeltjes  en een toog uit de jaren zestig.   Het café zit meteen vol en we drinken de voorraad Kronenbourg op (5 pintjes), waarna we ons zonder schroom storten op de Belforth. Picknicken doen we buiten in het gras want het is stralend weer.  Heerlijk met sla en tomaten en komkommer met tonijn en zalm en een blikje poes.  Dat laatste had Francis net op tijd door. Ha, die Marc.

Francis en Ingrid stellen hun diensten als masseur ter beschikking.  Hilde laat het zich welgevallen en Francis glundert.  Père William overwaakt dat als zedig verloopt.  De kuiten volstaan, Cis.

Verkwikt zetten we onze weg verder richting Bancigny en Jeantes.  In de versterkte kerk aldaar heeft de Hollandse schilder Van Eyck zich recent nog uitgeleefd.  Moderne maar levendige taferelen sieren de kerk.  Even voor Saint Clément zien we een hertje.  Elk moment verwachten we Marc aan een klaterend beekje, maar het welke ?   In ieder geval duurt het net iets te lang en de kilometers beginnen stilletjes door te wegen.  Even verder ligt Marc in te dommelen op een bank, met de Duvels koel in de beek.  Yes ! 

William laat zich ontvallen dat hij bij vertrek een fles Champagne in de auto had gelegd.  Die gaan we kraken, maar niet vóór we aan ons eindpunt zijn.  De Champagne belandt ook in de beek om te koelen.   Het vooruitzicht van een feestelijke toast geeft ons vleugels voor de laatste etappe van onze 3-daagse.  Piet vergeet zo waar de kaart op de picknicktafel.  De kaart die hij in drie dagen niet losgelaten heeft.  De vermoeidheid  eist zijn tol.  Met enige ongerustheid laten we Marc achter bij de Champagne.

Stilaan dringt het tot ons door dat het over enkele kilometers afgelopen is.  Onze 3-daagse zit er bijna op.  In de afdaling naar Cuiry-lès-Iviers worden we geflankeerd door zonnebloemen en rode kolen.  Een feestelijke intrede.  Een laatste keer zetten  Pére William en zijn Chevaliers de Geymel een galop in net als  in de film van Monthy Python met die kokosnoten.  Marc lacht ons tegemoet met de Champagne in aanslag  en we toasten uitbundig en wensen elkaar proficiat. 

Een oud mevrouwtje passeert en vraagt naar de reden van al die uitbundigheid.   We leggen haar uit dat we er net 76 kilometer hebben op  zitten. 
Ze lacht minzaam: “ C’est beau la jeunesse ”.

------------------------------- 

Bedankt Piet voor dit fantastische verslag. Zo zit deze tocht voor eeuwig in ons geheugen...

Bekijk ook de ganse foto reportage van deze 2-daagse!!